Al vele jaren geleden leerde ik via voorstellingen van het Nederlands Dans Theater in Den Haag de boeiende wereld van de moderne dans kennen. Vanaf de realisatie van het door architect Rem Koolhaas ontworpen Lucent Danstheater ben ik daar een trouw bezoeker van dansvoorstellingen en heb bewondering gekregen voor het werk van choreograaf Jiří Kylián die jarenlang artistiek leider van het NDT was en dit gezelschap naar wereldniveau tilde. Paul Lightfoot nam de artistieke leiding over en zette samen met zijn vrouw Sol Leon het creatieve proces voort met onvergetelijke choreografieën.
Terwijl Hans van Manen altijd de muziek en het spanningsveld tussen mensen als uitgangspunt neemt voor zijn choreografieën maakte Kylián in zijn choreografieën naast muziek ook veelvuldig gebruik van decorstukken, soms zelfs vormgegeven door architecten of beeldend kunstenaars. In samenhang met live muziek en mooie belichting leverde dit vaak adembenemend totaaltheater op zeker als er bij bepaalde werken ook nog gebruik gemaakt werd van live gezongen koormuziek. Ondanks het feit dat ik geregeld nog het NDT in Amsterdamse zalen bezoek mis ik wel de intimiteit en mooie zichtlijnen van het Haagse Danstheater dat ontworpen is naar het door Richard Wagner in Bayreuth ontwikkelde model van de waaiervorm in plaats van een auditorium in hoefijzervorm met boxen of meerdere galerijen.
Hierboven een kleine greep uit de vele werken die ik in de loop der jaren zag. Na een sporadische uitstap naar dansvoorstellingen van Het Nationale Ballet keer ik altijd weer graag terug bij het NDT, waarvan de meeste dansers beschikken over een fabelachtige techniek die vaak gepaard gaat met een enorme persoonlijke zeggingskracht bij de uitgevoerde werken.
De in 2023 overleden fotograaf Erwin Olaf bracht in dat zelfde jaar nog een prachtige ode aan zijn vriend Hans van Manen door het fotograferen van beroemde poses uit veel van zijn choreografieën.